گل یخ

به خیالم همه زیبایی ها آن سوی میله ها جمع شده اند.انگار هنوز دلم،جایی آن طرف ها جا مانده.حفره ای خالی توی سینه ام است که صداهایی مبهم در آن می پیچند و انعکاسشان چهار چوب بدنم را می لرزاند.دیگران می گویند به جنازه ای متحرک می مانم.می گویند به نقطه ای(شاید جایی آن سوی میله ها)خیره می شوم و پرواز می کنم به شهری که برای خیلی ها فراموش شده است
چه پروازی؟چه خیالی؟کدام شهر قشنگ؟من همان بی سرزمین هستم که پاهایم از این راه رفتن روی ابر ها خسته اند.جایی سفت و محکم می خواهم.یک وجب خاک شاید
شبیه جزیره ای شدم که تا چشم کار می کند خشکیی اطرافش دیده نمی شود.مثال کوه یخی بی ریشه که خود را از روی اجبار به رقص آبها سپرده
به راستی آن طرفها هنوز نان تازه خوش بوست؟روی اجاق خانه ها هنوز قابلمه ای منتظر آنهایی که دیرتر به خانه بر می گردند سوت می کشد؟کرسی ها ...چراغهای زنبوری...شب بو ها...قل قل سماور ها...چارقد مادر بزرگها...سنجاقک ها...عکس های یادگاری...کدام هنوز مانده
به خیالم هنوز آنجا زیباست و مردم روزها مهربانی می نوشند. به گمانم به خاطر همین خیال خامم دلم را جایی آن طرفها جا می گذارم و اینجا هم دنبال آن جایی ها می گردم
از جستجوی خانه ای در آسمان خسته ام.جایی برای نشستن می خواهم.و شاید کسی برای حرف زدن.اینبار من گوش می شوم.و چشم.دل من را پیدا کنید،دل هم می شوم